Rozmowy dworcowe

PKP zawsze mnie przerażało. Nie umiem wyjaśnić tego stanu rzeczy. Ale niezależnie od tego w jakim jestem mieście, wchodząc na dworzec czuję nieprzyjemny ucisk w dołku.
Jazda pociągiem jest dla mnie jeszcze bardziej stresująca niż pobyt na dworcu. Np. zawsze się boję, że do przedziału wejdzie nożownik i akurat mnie wybierze na ofiarę. Nie mogę też zasnąć bo na pewno mnie okradną. Jednak największym stresem zawsze było wyjście na posiadówkę w WARSie... Baliście się kiedyś, że w tym czasie współpasażerowie wyrzucą wasze bagaże przez okno? Nie? Zatem nigdy mnie nie zrozumiecie :)
Natomiast dworcowe rozmowy z nieznajomymi zawsze mnie rozbrajały. Np wczoraj miałam wątpliwą przyjemność odbierania z pociągu przesyłki. Czekając na spóźniony pociąg ze wschodu odbyłam cokolwiek abstrakcyjną rozmowę:
Pani: Czy Pani też czeka na pociąg do Warszawy?
Ja: Nie. Czekam na ten z Białegostoku. Poza tym my jesteśmy w Warszawie.
Pani: Aha, bo ja jestem z Sieradza. Mówili że na tym peronie będzie do Warszawy za godzinę.
Ja: To pewnie będzie. Ale jeszcze dużo czasu.
Pani(z niedowierzaniem): A pani na pewno nie do Warszawy?
Ja (zbita z tropu): Nie, do Wrocławia.
Pani: Aha... To nie do Sieradza.

Generalnie chyba się dogadałyśmy, bo po wymianie tych kilku logicznych zdań wyglądała na uspokojoną.
Dworcowe perfumy na bazie kebaba, bezdomnych i trzydziestoletniego brudu wietrzały na mnie bardzo długo. Podobno przed Euro mają wypachnić to urokliwe miejsce. Trzymam kciuki tkwiąc w powątpiewaniu.


Za to wieczór był wspaniały. Włoska knajpa w towarzystwie moich Peruwianek to balsam na duszę. Dla ciała też coś było :)))

Skończyło się rumakowanie

A tak naprawdę komuś się przestało podobać, że jestem etatową królewną :)
Więc moi mili od marca wakat w królestwie! :) A ja idę zarabiać na chleb z szyneczką i nowe buty.
I żeby nie było - posada na bogato - instytut naukowo badawczy :)) Chociaż tak naprawdę to samo projekty, imprezy, wystawy, czyli to co tygryski lubią najbardziej :) Czasem cuda się zdarzają. Pomykasz po mieście w oczojebnym berecie i fluorescencyjnych rajstopach - jak wycięta z painta i śmiejesz się do siebie. A wokół dzieją się cuda. Dostajesz zaproszenie na rozmowę a po półgodzinie masz pracę :)
Zaczyna mi się podobać ten kraj :)

Dziś podzielę się radością na mieście z pewną blondyną. I postawię jej duuuuuuże piwo :)

Jak głupi do sera

Dzisiejszy dzień w całości, bezapelacyjnie dedykuję Ani - mojej józefosławskiej peruwiance :) A to wszystko dzięki wspomnieniom naszych ogródkowych uczt z i bez okazji. Wśród kotów, tulipanów, pająków, ślimaków i róż.
Wspomnienia zostały wywołane SEREM. A dokładnie absolutnie bezbłędną serową zupą, którą dziś sobie zafundowałam. Bo co by nie mówić... Przez lata skład naszego Peru zmieniał się i ewoluował. A zupa była zawsze. Jak lało i siedziałyśmy w kącie w kurtkach puchowych i klapkach była. I jak słońce wypalało dziury w plecach też była. I jak latały samoloty dla Wioli była. Była przy rozmowach o Norwegii :) i tych o depilacji też :)
No i nie mogę się oprzeć by nie wrzucić kilku wspominkowych fotek.

Jeśli kiedyś będzie nam jeszcze dane cieszyć się światem bez śniegu to chcę tam być!


stary przyjaciel i nowy braciszek :)


Były okazje i wzruszenia :)


Samba właśnie opowiadała jak w prawdziwym Peru pod prysznicem spuszczał się na nią wąż :)


Myszka uratowana przez Lenę


Czarny i Biały - dzieci naszej gospodyni :)




Dni.. wieczory... i poranki :)))

Niekochane dzieci

Ależ się dziś wkurwiłam.
Bo tak siedzę pod kocem, czytam i kątem oka lukam w tv na wiadomości z Polski. I co? Jacyś kolejni zwyrodnialcy dumnie zwani rodzicami tłukli znów 4miesięczne dziecko. Jaki kurwa godny przeciwnik nie? I wypytywanie sąsiadów o co komon. A oni klasyka - tacy spokojni ludzie i niekonfliktowi i jak to się mogło stać. 50 tysięcy dzieci rocznie w Polsce doświadcza krzywdy z rąk najbliższych. A to tylko oficjalne niusy. Pewnie jakiś czubek góry lodowej.
A za chwilę czytam artykuł o trzydziestolatkach, którzy nie myślą o przyszłości, odwlekają macierzyństwo, które jest największym szczęściem na świecie. O nieodpowiedzialnych karierowiczkach, hedonistkach i egoistkach, które nie chcą przyjąć na siebie trudu wychowania nowych obywateli. I znów się czuję podle. I znów się wkurwiam. Bo każda z nas w tym samym momencie powinna poczuć ten instynkt. Najważniejsze to się rozmnożyć. A potem już się nie zastanawiać. Przecież jakoś będzie nie? Ciekawe ile z tych żeńskich katów lub biernych obserwatorek katowania dzieci przez swych konkubentów też tak pomyślało - jakoś będzie. I jakoś jest.
Brzydzę się tym krajem.

Kaś, bądź dla siebie dobra "na wiosnę"

Kiedyś moja mama nazwała to romansem stulecia "Kasia kocha Kasię". Nie widzę w tym nic złego. Każdy jest egoistą i nie ma sensu o tym dyskutować. Ktoś też kiedyś powiedział, że nie można prawdziwie kochać kogoś, jeśli nie kocha się siebie samego.
Śniło mi się dziś wyjątkowo dużo przezabawnych sytuacji. Oczywiście niewiele pamiętam, ale o 3:27 obudził mnie mój własny śmiech. I tak sobie leżałam, patrzyłam na sople na dachu na przeciwko, które w mroku wyglądały jak zęby bestii i pomyślałam,że już się nie lubię. Jestem niemiła. Nadęta, gburowata i nudna. I sama jestem sobie winna. Odbyłam poważną rozmową ze mną. Postanowione. Albo popracuję nad tym, albo musimy się rozstać. Tak, wiem to drugie wyjście mogłoby być ciężkie do przeprowadzenia i raczej nieodwracalne.
Udzieliłam sobie stosownej reprymendy i od rana pracuję nas sobą. Nie oszukujmy się, ostatnio jestem swoim jedynym towarzystwem przez całe długie dnie i wolałabym spędzać ten czas z kimś radosnym, uśmiechniętym, inteligentnym, kreatywnym, zorientowanym w tym i owym.
By zrobić sobie dobrze od rana rzuciłam się w wir zajęć. No może nie od razu. Najpierw kawa (bez papierosa, ha!) i przegląd najważniejszych wydarzeń (Pascal wylatuje z TVNu, Robert Pattinson ma alergię na waginy ???!!!!, a Mucha kolekcjonuje szpilki od Louboutina). A potem poszło z górki :) Pranie (x2), łazienka lśni, na kuchni pyrka barszcz, a w piekarniku ryżowe coś. Wybrałam też nowy kolor do sypialni (jak zmiany to zmiany) by pasował do małej doniczki, którą ostatnio kupiłam za 3 zł. I chleb upiekłam, ha!
I zrobiłam listę filmów, które muszę obejrzeć, i książek, które muszę przeczytać.
Na szukanie pracy zabrakło mi czasu. Będę jeszcze chwilę musiała pobyć królewną.
Ważniejsze jest, to, że spędziłam fajny dzień w doskonałym towarzystwie. Może znów się w sobie zakochamy?

Wieczór po babsku

Spotkania z przyjaciółkami są dla mnie jak zapach morza na wiosnę, grzane wino na stoku, kakao z chałką na niedzielne śniadanie. Niby można bez tego żyć, tylko co to za życie?
Nigdy nie miałam szczęścia do facetów (aż do teraz ofkors :)), za to spotkałam na swej drodze wiele absolutnie wspaniałych i totalnie wyjątkowych kobiet.
W pierwszej wersji tego posta chciałam napisać, że już nie jest jak kiedyś. Że nie zaczynamy już imprezy w czwartek by zakończyć przed poniedziałkowym świtem. Że następnego dnia świat nie wita nas brutalnym kopem w głowę... Chciałam napisać, że teraz spotykamy się rzadko i tylko w domu przy dobrym winie i sałacie.
Ale nie napiszę. Byłabym totalną hipokrytką po tym, co zdarzyło się w piątkowy wieczór....
Zaczęło się niewinnie. Umówiłam się z Mańką na jedno "popracowe" piwo (jej popracowe, moje po prostu piwo ;). Szło nam całkiem dobrze. Nawet co jakiś czas pisałam do domu, że miło, że gadamy, że obiad do odgrzania, że kocham, że jeszcze posiedzę trochę. Do 21 tak pisałam. Potem ktoś rzucił czar. Tak sądzę, bo racjonalnie nie umiem się wytłumaczyć. I już nie wiem ile było piw w tej knajpie, ile w następnej i jeszcze kolejnej. Ile zdjęć rozmazanych, ilu znajomych spotkanych.
Nie wiem też kiedy mi padł telefon, nie wiem jak ocaliłam łono przed rozbiciem na słupku, nie wiem dlaczego nie było lodu w kuflu rumu, nie wiem dlaczego Karol miał takie dziwne coś zamiast wąsów. Nie wiem czy Kasjopea nazwała się tak sama, czy skrzywdzili ją rodzice. Nie wiem czemu zapomniałam o Agacie magicznie uleczonej czosnkiem, którego nie jadła i jej gejowskiej imprezie. Nie wiem kto zamówił taksówkę.
Za to dokładnie wiem, że było po czwartej jak radośnie oświadczyłam w domu, że jestem. Wiem też, że Maciek nie spał i pytał czy 7 godzin bez kontaktu to mało czy dużo. Potem już nawet o nic nie pytał tylko wyszedł sobie.
Wrócił.
Teraz mam trochę czasu, żeby się zastanowić czy fajnie się z tym czuję. Z tym, że robię coś, co kiedyś robiono mi i wiem jak boli. Że doświadczam tak kogoś, od kogo dostaję tylko dobro. Przeprosiłam i obiecałam, że już nie będę. Maciek, jest bardzo inteligentnym facetem. Nie wierzy.

Były lepsze momenty

No tak... Było tysiąc lepszych okazji by rozpocząć pisanie tego bloga. 14 lat rokendrola, spontanicznych wyjazdów, koncertów, festiwali, nieprzespanych nocy, zaskakujących znajomości... Tylko wtedy się tym żyło i nie było czasu na czczą pisaninę :)
Jestem Kaśka. Mam 30 lat i postanowiłam zacząć dorosłe odpowiedzialne życie czytaj - "normalność" w wydaniu mąż, dzieci, odpowiedzialna praca i domowe wieczory przy scrablach.
Jak mi idzie? Raczej średnio... Co prawda zaręczyłam się nawet, ale już ślub nie jest na liście moich priorytetów. Jakoś nigdy nie marzyłam o białej sukience oraz że cię nie opuszczę aż do śmierci. Dzieci. Na moim osiedlu i tak przypada 3,2 bachora na metr2. Póki co z sąsiadami z piętra bronimy praw mniejszości mimo iż podwórko i tak przypomina wesołe miasteczko, a wokół bloku tworzą się korki kobiet z wózkami wietrzących swe latorośle.
Zaczęłam za to całkiem sporo wieczorów spędzać w domu. Przez chwilę nawet było fajnie i ekonomicznie (nikt nie pobiera opłaty za wstęp, 3 wina kosztują tyle co 1 na mieście i do własnego łóżka nie trzeba wracać taksówką).
Jednak natury nie da się oszukać. Czuję pod skórą, że spokój nie potrwa długo. W dodatku właśnie zostałam bez pracy...
Jako etatowa królewna będę miała teraz całkiem sporo czasu na dzielenie się mymi radosnymi spostrzeżeniami :)